اشغال ايران

توضیحات :  در ۱۲۹۹ خورشیدی که رضاخان میرپنج لقب سردار سپه گرفت و در کابینه کوتاه مدت سید ضیاالدین طباطبایی شرکت کرد، کشور ایران در میان عقب مانده ترین کشورهای جهان قرار داشت. شمار باسوادان ایران، ضمن آنکه آماری در دست نیست، با توجه به قرینه ها، به زحمت به پنج درصد کل جمعیت ایران تخمین زده می شود. در آن زمان امنیت و استقلال ایران با خطرها روبرو گردیده بود. راهزنان در بسیاری از راهها اموال مردم و بازرگانان را به یغما می بردند و آنان را نیز می کشتند. شیخ خزعل ولایت خوزستان را از ایران جدا کرده و با دولت انگلستان برای بهره برداری از نفت آن ولایت پیمانی را به امضا رسانده بود…

توضیحات : در سوم شهریور ۱۳۲۰، نیروهای متفقین (انگلستان و شوروی) بدون توجه به اعلام بی طرفی دولت ایران در جنگ جهانی دوم، به کشور ما حمله کردند و در عرض مدتی کوتاه آن را به تصرف خود درآوردند. هدف عمده آنها از اشغال ایران عبارت بود از دستیابی به راه‌های ارتباطی کشور برای کمک رسانی به شوروی، استفاده از منابع نفتی کشور، اخراج کارشناسان و اتباع آلمانی برای جلوگیری از اقدامات خرابکارانه آنها در رابطه با راه‌های ارتباطی و چاه‌های نفت و از بین بردن احتمال کودتا توسط طرفداران آلمان نازی و در نهایت ایجاد آمادگی برای جنگ در سرحدات ایران در صورت رسیدن ارتش آلمان به کشورمان. سفرای دو کشور اشغالگر در یادداشت تقدیمی به مقامات ایرانی انگیزه این اقدام خود را تمایلات آلمان گرایی در سیاست خارجی ایران ذکر کردند. آنها معتقد بودند که این تمایلات موجب افزایش فعالیت جاسوسان آلمانی در ایران گردیده است و اگر این چنین ادامه یابد، ایران تبدیل به پایگاهی برای انجام عملیات تبلیغاتی و خرابکارانه علیه دولت‌های انگلستان و شوروی خواهد شد.