رهبران آزادیخواه

توضیحات : در جریان جنگ دوم جهانی و اشغال ایران، یکی از مهمترین وقایعی که رخ داد، کنفرانس تهران بود. این کنفرانس هم از حیث منظوری که تشکیل آن را ایجاب نمود و هم از جهت معروفیت شخصیت هایی که در آن شرکت کرده بودند و هم از نظر موفقیت هایی که در پیشرفت منظور نصیب پیشوایان دول سه گانه گردید، از اهمیت ویژه ای برخوردار است و به گفته مکی برای کشور ایران نیز «به خاطر اعلامیه مخصوصی که درباره ایران و آینده آن صادر گردید، یک موفقیت سیاسی محسوب می شود.

در فاصله روز های ششم تا نهم آذر ۱۳۲۲ و در بحبوحه جنگ دوم جهانی، تهران میزبان رهبران سه کشور متفقین یعنی فرانکلین روزولت رئیس جمهور آمریکا، وینستون چرچیل نخست‌وزیر انگلیس و ژوزف استالین رئیس جمهور شوروی بود. این سه کشور در سال های جنگ دوم جهانی سه کنفرانس مهم در تهران، یالتا و پوتسدام تشکیل دادند و در آنها ضمن طرح نقشه‌های جنگی و استراتژی نظامی خود درباره شرایط بین‌المللی و اوضاع جهان بعد از پایان جنگ و همچنین تقسیم ممالک جهان به مناطق نفوذ، به توافق هایی رسیدند و این بهترین فرصت بود برای جاسوسان آلمانی تا رهبران سه کشور متخاصم را ترور کنند..

توضیحات : سیمون بولیوار ناجی بزرگ و قهرمان نامی آزادیخواهی قاره آمریکای جنوبی، در خانواده ای اشرافی در شهر کاراکاس در ونزوئلا (ونیز کوچک) تولد یافت، اجدادش از مأموران برجسته و عالیرتبه کشور اسپانیا بودند، خود سیمون نیز اگر میخواست در طبقه خود باقی بماند مسلماً بمقامات بلندی میرسید، ا ما سمیمون بلیوار از زندگی آسوده اشرافی دست کشید و در راه استوار آزادی آمریکای جنوبی رنج های فراوان برد و کوشش های بسیار کرد. سیمون بلیوار چندین سال در پایتخت های اروپائی، مخصوصاً در مدارس حقوق مادرید مطالعه کرد. در پاریس شاهد مراحلی از جریانات انقلابی، پس از انقلاب کبیر فرانسه بود. در ۱۸۰۱ ازدواج کرد و بکشور خود ونزوئلا بازگشت، اما بزودی همسرجوانش درگذشت، بلیوار پس از سه سال اقامت در ونزوئلا در ۱۸۰۴ به اروپا رفت. سه قرن یعنی از ۵۰۰ تا ۱۸۰۰ اسپانیا برکولونی های خود در قاره آمریکای جنوبی با خشونت و بدرفتاری و تعدی فرمان میراند. درنده خوئی با مهاجران اروپائی و با بومیان این سامان بقدری شدید و طاقت فرسا بود که مردم این قاره را به فکر رهائی خود از چنگال ستم و استثمار اسپانیائی انداخت، زیرا زندگانی را فرمانروایان اسپانیائی چنان بر مردم این کولونی ها تنگ و تلخ کرده بودند که زندگانی آنان کمی بهتر از زندگی بردگان بود.