توضیحات : ویکتور امیل فرانکل روانشناس اتریشی، عصبشناس، روانپزشک و پدیدآورنده معنادرمانی (لوگوتراپی) بود. معروفترین کتاب او، انسان در جستجوی معنا، روایت تجربیات او در دوران فاجعهباری است که به عنوان یک یهودی در اردوگاههای کار اجباری آلمان نازی حضور داشت و در خلال آن، او به اهمیت معنای زندگی برای انسان در سختترین شرایط میپردازد. بین سالهای ۱۹۳۰ و ۱۹۳۸ فرانکل در بیمارستان روانی وین به عنوان رئیس بخش خودکشی زنان مشغول به کار شد و در سال ۱۹۳۸ که آلمان به اتریش حمله کرد، او به طور خصوصی کارش را به عنوان عصبشناس و روانپزشک شروع کرده بود. او در ۱۹۴۹ از دو دانشگاه وین و آدیتشنالی موفق به گرفتن درجه دکترای اعصاب و روان شد. در ضمن او از ۱۲۰ دانشگاه در سراسر جهان دکترای افتخاری گرفت. فرانکل به علت یهودی بودن در سالهای ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ به وسیله نازیها ابتدا در آشویتس و سپس در داخائو زندانی شد. تجارب او در این اردوگاهها موجب شد مکتب جدیدی را در روانشناسی بنیانگذاری کند که معنا درمانی یا لوگوتراپی نامیده میشود. او پس از پایان جنگ دوم جهانی ریاست بخش اعصاب بیمارستانی در وین را به عهده گرفت و به مقام استادی دانشگاه در رشته عصبشناسی و روانپزشکی نایل آمد. در سالهای ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ استاد داشنگاه بیناللملی سن دیهگو بود و نظریه معنا درمانیاش در میان روانشناسان و روانپزشکان پیروان زیادی دارد. آدلر رواننژندی را نتیجه محدودیت «من» در برابر حس مسئولیت بیان میکند. روانشناسی فردی آدلر از انگیزه «تلاش برای برتری» سخن میگوید. اما فرانکل انسان بودن را «آگاه بودن» و «مسئول بودن» و در جستوجوی معنایی برای زندگی بودن میداند و در واقع دو مکتب فرویدی و آدلری را مکمل هم میشمارد.
توضیحات : درمان شناختی تغییرات مهمی زمینه مدیریت مشکلات در زندگی افراد به وجود آورده است. ایده اصلی این درمان ایجاد بینش در بیمار به منظور درک بهتر بیماری خود می باشد. در این کتاب، مثال های عملی در رابطه با استفاده از این شیوه درمانی به منظور درمان بیمارانی که در برابر درمان دارویی مقاومت بالایی از خود نشان می دهند، ارائه گردیده است. فصل اول این کتاب در رابطه با بیماری به نام جان می باشد که به دلیل برخی مشکلات در محیط کاری و پس از استعفاء از شغل خویش، دچار توهمات خود بزرگ بینانه گردیده و تصور می کند که شخصیت نظامی و سیاسی مهمی می باشد و تمامی امور جهان به دستور وی انجام می پذیرد. درمانگر تلاش می نماید که با ایجاد همکاری مشترک با بیمار، به بررسی سوابق پیشین زندگی وی پرداخته و اندک اندک با استفاده از تکالیف عملی، امکان آزمون واقعیت و نهایتا افزایش بینش در بیمار را فراهم آورد.