پزشکی در اسلام

توضیحات :  کتاب دانستنی‌های پزشکی مواردی از قبیل “آداب طب و پزشکی در اسلام”، “اسلام پزشک بی‌دارو”، “چگونه بخوریم تا سالم بمانیم” و “خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها از نظر پیشوایان علم و دین” را براساس طب سنتی و آیات و روایات مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد.

در بخشی از کتاب دانستنی‌های پزشکی می‌خوانیم: یکی از اصحاب می‌گوید که حضرت موسی بن جعفر (ع) فرمود: مرزه داروی امیر المؤمنین علی (ع) بود و آن حضرت می‌فرمود: مرزه در معده پرز‌هایی مانند پرز‌های حوله ایجاد می‌کند. شخصی از رطوبت، خدمت حضرت موسی بن جعفر شکوه کرد. حضرت به او دستور داد مرزه را بکوبد و ناشتا از آن بخورد. سرشاخه گلدار مرزه، معطر و نیرو‌دهنده است. مرزه عمل هضم را آسان می‌کند و به‌علاوه مقوی معده، مدر و بادشکن نیز هست. در سوء هاضمه، زردی، حالات بحرانی آسم و نفخ، اثر معجزه آسایی دارد. لوسیون (آب حاوی ماده دارویی) آن در زخم‌های دیر علاج، و جوشانده آن در رفع درد‌های روماتیسمی، درد‌های عصبی، و نیز تقویت جسمانی کودکان ضعیف و یا مبتلا به راشیتیم (نرمی استخوان‌ها) به‌کار برده می‌شود.

توضیحات :  طب اسلامی ترکیبی از احادیث پزشکی از زمان حضرت آدم تا امام زمان است که با ترکیب با نظریه‌ها و جنبه‌های عملی پزشکی ایران و اسلام به وجود آمد. ابن سینا طب اسلامی را شاخه‌ای از شناخت دانست که در حال تندرستی و بیماری در تن آدمی نظر می‌کند. در دوران ترجمه، متون پزشکی از پهلوی، یونانی و سانسکریت به عربی ترجمه شدند. حنین بن اسحاق، بیشتر متون پزشکی و از جمله صد رساله از جالینوس را به فارسی ترجمه کرد. بزرگ‌ترین اثر طب به زبان عربی از محمد بن زکریا رازی است که به الحاوی مشهور است. ابن‌سینا نیز چند تألیف طبی به زبان عربی نوشت، از آن جمله کتاب القانون فی الطب بود.