توضیحات : ساختار کتاب چنین است که بر سر هر رویه درآیهی پوروا-هندواروپایی (Proto-Indo-European) آمده و سپس به گونهی نمودار، واژههای مشتق شده از آن ریشه در زبانهای ایرانی و اروپایی آمده است.
بر پایهی خود کتاب، در سراسر فرهنگ، بیش از ٩۴٠٠ واژهی همخانواده (cognate) در ۵٠ زبان در این فرهنگ شناسانده شدهاند. افزون بر زبانهای هندواروپایی، برخی واژههایی از ریشهی زبانهای نا-هندواروپایی (مانند زبان عربی و عبری و ترکی) هم دیده میشوند. آمار واژهها و زبانهای آنها چنین است:
– واژههای پارسی: ۴٧٠٠
– واژههای زبانهای ایرانی دیگر (اوستایی، سغدی، و …): ۴٣٠٠
– ریشههای هندواروپایی: ١۴٠٠
– واژههای انگلیسی: ٣٣٠٠
– واژههای یونانی و لاتین: ١۵٠٠
– واژههای عربی و عبری و دیگر زبانهای سامی: ٨٠٠
– واژههای فرانسه، آلمانی، ایتالیایی، اسپانیایی: ۴٠٠
– واژههای سانسکریت و هندی: ۴٠٠
– دیگر زبانها: ٧٠٠
برای نگارش این فرهنگ، نویسنده نزدیک ١٢ سال پژوهش کرده و از ١١٢ خاستگاه (کتاب و مقاله و فرهنگ) بهره برده است.
کتاب «فرهنگ ریشه واژگان فارسی» تالیف و تدوین علی نورایی، پژوهشگر در حوزه زبانشناسی از سوی یک ناشر آمریکایی در ایالات متحده آمریکا چاپ و عرضه شده است.
توضیحات : فرهنگ عمید واژهنامهای دوجلدی است، شامل واژههای فارسی و لغات عربی و اروپایی و ترکی به کار رفته در زبان فارسی و اصطلاحات ادبی و علمی که به دست حسن عمید نوشته شدهاست. این واژهنامه نخستین بار در سال ۱۳۴۲ هجری خورشیدی با سرمایهٔ کتابخانه ابن سینا چاپ شد. حسن عمید در سال ۱۳۳۳ واژهنامهای را به نام فرهنگ نو به چاپ رساند، ولی کاملترین فرهنگ او که فرهنگ عمید نام دارد در سال ۱۳۴۲ به چاپ رسید. فرهنگ عمید چندین بار با شمارگان بالا به چاپ رسیدهاست و فرهنگی کمابیش کامل و محبوب است و بنا به نظر برخی کارشناسان، ایراد گفتنی در آن یافت نمیشود. از ویژگیهای این واژهنامه میتوان موردهای زیر را نام برد:
آمدن نشانههای آوایی واژگان (برای تلفظ درست واژگان) در میان کمانک برابر هر واژه؛
زبانی که واژگان از آن آمدهاست و واژهٔ اروپایی وارد شده به زبان نیزبه همان زبان آورده شده؛
گونهٔ واژگان براساس دستور زبان اول فرهنگ بیان شده است؛
آوا نگاری واژگان عربی بر اساس تلفظ اصلی واژه آورده شده و معنی واژگان به صورت روشن و به زبان ساده نگاشته شده؛
در این فرهنگ تصویرهایی برای برخی از واژگان گنجانده شدهاست؛ این فرهنگ تنها دربرگیرندهٔ شمار فراوانی از واژگانی است که در زبان فارسی به کار رفتهاند و نام مکانها و شهرها و نویسندگان، و هنرمندان در آن نوشته نشدهاست.