سنتور
توضیحات : کتاب سازشناسی ایرانی به معرفی و بررسی سازهای اصیل ایرانی از جمله تار، سنتور، دف و کمانچه می‌پردازد. سازهای نواحی ایران شامل دو بخش است:
بخش اول سازهای نواحی پارسی است که شامل انواع مختلف دایره و دف، انواع دهل و جره، انواع نقاره، تمبک محلی و غیره است. بخش دوم نیز شامل گزیده‌ای از سازهای نواحی سایر استان‌های کشور است که اکثرا دارای قدمت قابل توجهی هستند؛ به‌طوری‌که حتی تعدادی از آن‌ها جزء سازهای منسوخ شده به حساب می‌آیند.
علاوه بر این تقسیم بندی هر یک از این بخش‌ها از نظر سازشناسی در دسته‌های سازهای زهی زخمه‌ای و کمانی، سازهای بادی زبانه‌دار و بی‌زبانه و سازهای کوبه‌ای خودصدا و پوست‌صدا مرتب شده‌اند. در بخشی از کتاب سازشناسی ایرانی می‌خوانیم:
سنتور، سازی‌ست به شکل ذوزنقه متساوی‌الساقین و از سازهای زهی مضرابی (زخمه‌ای) مطلق است که در ساخت آن، چوب و فلز به کار می‌روند. این ساز را نشسته، در حالی که ضلع بزرگ‌تر آن به صورت افقی در مقابل نوازنده قرار دارد، با دو مضراب چوبی می‌نوازنده سنتور نیز مانند دیگر سازهای ملی و محلی در اندازه‌های مختلفی ساخته می‌شود. نوع سنتوری که در اینجا بررسی می‌شود، سنتور معمول و تثبیت شده نه خرک سل کوک است. اجزای اصلی این ساز عبارت‌اند از جعبه صوتی، خرک، گوشی و سیم‌گیر. برای ساخت سنتور از چوب‌های محکم مانند گردو، آزاد و فوفل استفاده می‌شود.
توضیحات : کتاب معرفی ساز های ایرانی به قلم سجاد فرهادی شرح مختصری است بر معرفی سازهایی که خواستگاه و جایگاه ایرانی دارند . این کتاب که در دو جلد تالیف خواهد شد ساز های ایرانی مانند تار ستار سنتور و … از نظر ساختاری و سبک نوازندگی و معرفی نوازندگان این سازها را مورد بررسی قرار می دهد . کتابی که پیش رو دارید جلد نخست این مجموعه است.
توضیحات : تُمبَک یکی از سازهای کوبه‌ای پوستی است و از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب می‌شود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد. قدمت تنبک با نام‌های پهلوی دمبلک و تنبور به پیش از اسلام می‌رسد و طبق نظر دکتر معین دمبک صورت دگرگون‌شدهٔ همین نام است. تمبک در چند دهه اخیر پیشرفت چشمگیری کرده و به عنوان سازی تکنواز و مستقل مطرح شده است. این پیشرفت مرهون تلاش استادان این ساز است که در این میان نقش استاد حسین تهرانی به قدری اهمیت می‌یابد که از او می‌توان با عنوان پدر تنبک‌نوازی نوین ایران یاد کرد. در جهانی ساختن این ساز، مرحوم ناصر فرهنگ‌فر، مرحوم امیر ناصر افتتاح، استاد محمد اسماعیلی، پژمان حدادی و بهمن رجبی نیز نقش مهمی داشته‌اند.