موفقیت چیست؟

توضیحات : از کودکی به یاد داریم که ما را به ارتباط با محیط و افراد تشویق کرده‏اند و بسیار شنیده‏ایم که انسان موجودی اجتماعی است و بدون برقراری ارتباط با افراد پیرامون خویش دچار انزوا و افسردگی خواهد شد. اما آیا به ما گفتند که اول باید با خودمان و درون خودمان ارتباط برقرار کنیم؟ شاید هم گفته باشند ولی به یاد ندارم روش انجام این کار را در کودکی لااقل به من یاد داده باشند! پیش از آن‎که دیگران را قضاوت کنیم ابتدا باید خود را قاضی کرده و خویش را محکوم یا رها کنیم؛ در غیر این صورت خودمان را گم می‏کنیم.

اغلب انسان‏ها از خودشان می‏ترسند، برای همین دوست دارند بیش از آنکه با خودشان ارتباط برقرار کنند، به دیگران رجوع کنند. تنها شدن با خود نه به معنای قفل کردن درها و بستن‏شان به روی خود، که به معنای خود را شناختن است. ما اگر خودمان را نشناسیم بقیه را هم نخواهیم شناخت و با این خیال که معاشرت سازنده ای با سایرین داریم به گول زدن خود و پوشاندن عیب‏هایمان ادامه خواهیم داد. کسانی که عیب خود را خودشان پیدا نکنند آن را از بقیه خواهند شنید و از آن‏ها خواهند رنجید؛ در چنین حالتی فرد می‎تواند به آگاهی برسد و هم صحبتی با کسانی را که مثل خودش از برملا شدن عیب‏های خود ناراحت شده و در آشکار کردن عیوب سایرین پیشرو هستند، به پایان برساند و به خودشناسی روی بیاورد یا باز از تنهایی بترسد و به پیمودن مسیر اشتباهی که در آن گام نهاده، ادامه دهد.

واقعاً چرا انسان‏ها از خود هراس دارند؟ حقیقت آن است که آدمی متشکل از رفتارها و افکار خویش است. کسی که از خلوت با خود می‏ترسد از رفتارها و افکار خویش و مخصوصاً از اصلاح آن‏ها هراس دارد.

توضیحات : موفقیت در هر کار مستلزم تحمل رنج و مرارتهای بسیاری است که برای رسیدن به توفیق، باید بهای آن را پرداخت. افرادی هستند که در راه رسیدن به توفیق، ‌از تحمل زحمت و محرومیت سر باز می‌زنند که این خود به معنی گذشت و چشم پوشیدن از موفقیت است. کسی که استعداد دارد، اگر یاد بگیرید که چطور از استعدادش استفاده کند، کاملاً موفق می‌شود و آن‌چنان به رضایت خاطر و آرامش درون دست می‌یابد که شناخت آن برای افراد غیر هم‌سطح خودش مقدور نیست. شاید حرف بیهوده یی نباشد اگر بگوییم شناخت شکست و دریافت دلایل آن هم، از جمله رموز موفقیت به شمار آید. اما غمبار ترین مساله این است که انسان،‌در سنین پیری و ایامی که نیروی جبران را از دست داده،‌پی ببرد که شکست‌خورده است. تلخ ترین حقیقت این است که انسان در سالهای ناتوانی و و پایان عمر، پی ببرد که از استعداد هایش به حد کافی بهره نگرفته و یا اینکه آن‌ها را در راه غلطی به کار برده است. تلخ تر از این حقیقت آن است که دریابد اشتباهش دیگر غیر قابل جبران است …