پرتاب ماهواره

توضیحات :    پیش از نوشتن این متن، دیگر نوشتارهای فارسی منتشر شده پیرامون اینترنت ماهواره‌ای را مطالعه کردم؛ که متاسفانه هیچکدام از کیفیت خوبی برخوردار نبوده و مملو از اطلاعات غلط بودند. در نتیجه با استفاده از مطالب مستند دیگر منابع موجود در اینترنت، این مقاله را با ذکر منابع سطر به سطر، به رشته تحریر درآوردم و می‌توانم ادعا کنم که این، برترین نوشتار فارسی در موضوع خود است.

شما چگونه به اینترنت متصل می‌شوید؟ از Dialup استفاده کنید، DSL یا حتی Wireless ضروری است که یک سرویس دهنده اینترنت در نزدیکی شما باشد، اگر نبود چه خواهید کرد؟ اگر اینترنت ارائه شده توسط خدمات دهندگان محل سکونت شما از کیفیت خوبی برخوردار نباشد چطور؟ در این نوشتار با یکی از روش‌های قدیمی اما کمتر شناخته شده برای دسترسی به شبکه جهانی اینترنت، با استفاده از ماهواره‌های موجود در اطراف کره زمین آشنا خواهید شد. این روش که اینترنت ماهواره‌ای نامیده می‌شود به دو صورت «یک طرفه» و «دو طرفه» قابل اجرا است؛ همچنین به استفاده بی‌هدف و دریافت اطلاعات در جریان، استفاده «آفلاین» گفته می‌شود که هر کدام از آن‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند. هرچند اینترنت ماهواره‌ای دو طرفه عمدتاً مناسب کاربرانی است که به خطوط تلفن دسترسی ندارند، اما استفاده از اینترنت ماهواره‌ای یک طرفه علاوه بر داشتن هزینه کمتر می‌تواند سرعت بیشتر و محدودیت کمتری را نسبت به شیوه‌ای که در حال حاضر از آن استفاده می‌کنید به همراه داشته باشد.

توضیحات :  پرتاب دیسک رشته ای مهارتی است که از رشته های مهم بازیهای دوران باستان محسوب می شود. در آن زمان، این رشته به صورت پرتاب ایستاده از یک سکوی شیبدار انجام می گرفت. در اولین المپیک مدرن که در سال ۱۸۹۶ آغاز شد، پرتاب به دو شیوه انجام می گرفت: الف) روش سنتی، ب) روش آزاد. بعد از سالهای که پرتاب دیسک به شکل ایستاده انجام می گرفت، سرانجام در سال ۱۹۱۲ دایره ای به قطر ۲۵۰ سانتیمتر جهت پرتاب درنظر گرفته شد. بعدها، ورزشکارانی که در جستجوی سرعت بیشتر بودند، حرکت   چرخش را که در ابتدا به شکل چرخش حول پای چپ انجام می گرفت، ابداع کردند.

توضیحات :  تاکنون هفت شاتل به نام های انترپرایز، راه یاب ( پث فایندر )، کلمبیا، چلنجر، دیسکاوری، آتلانتیس و اِندِور  ساخته شده که دو شاتل نخست، ناکامل و برای آزمایش‌ها و بررسی‌ها ساخته شده‌اند. از میان پنج شاتل بعدی نیز چلنجر و کلمبیا دچار سانحه شده‌اند و فقط سه شاتل دیسکاوری، آتلانتیس و اندیور مشغول فعالیت هستند. به دلیل دو سانحه که باعث کشته شدن ۱۴ فضانورد و از دست رفتن ۲ فضاپیمای شاتل شد، ناسا اعلام کرده که ناوگان شاتل را تا سال ۲۰۱۰ میلادی بازنشست خواهد کرد. شاتل‌های فضایی بسیار هزینه‌بر هستند، به طوری که پرتاب آن فقط پانصد میلیون دلار هزینه در بر دارد و این، غیر از هزینه‌های نگهداری و تعمیرات آن است. همین هزینه‌های سنگین موجب شد تا روسیه از شاتل فضایی قدرتمند خود، بوران، استفاده نکند. بوران با قدرت حمل ۳۰ تن تجهیزات، و استفاده از امکانات ناوبری پیشرفته، یک سر و گردن بالاتر از همتای آمریکایی خود است؛ ولی به دلیل هزینه‌های بسیار بالا، روسیه از آن استفاده نکرده است.