توضیحات : داستان اندوهبار و غمانگیز وزیران یا دستورانی که به حکم و اشاره فرمانروایان و سلاطین ایران به طرز فاجعهآمیز و جانسوزی به قتل رسیدهاند، همه جزء تیرهترین و ظلمانیترین صفحات تاریخ ایران هستند. این وزیران عموما عناصری صدیق و خدمتگزارانی ارزشمند بودند که یا در دام تزویر و بخل و حسد و کینه و توطئه ناجوانمردانه رقیبانشان فروافتادهاند یا حاسدان و فتنهانگیزان تنگنظر و کوتهبین، مزورانه کمر قتلشان را بسته و خونشان را ناروا و به طور فاجعهآمیزی ریختهاند یا اینکه شخص قدرتمند و صاحب فرمان و سلطانی که آن وزیر صادقانه به وی و کشور او خدمت میکردند، بر اثر سعاید بداندیشان و ناکسان روزگار، سریر آرزوهایشان را بر باد داده یا تباهشان کردهاند. در این کتاب خواننده با زندگی این مردان و خدمات آنان آشنا خواهد شد؛ وزیرانی چون: جعفر برمکی، حسنک وزیر، شمسالدین محمد جوینی، خواجه رشیدالدین فضلالله همدانیف میرزا ابراهیم کلانتر فارس، حاج ابراهیم اعتمادالدوله، امیرکبیر و .. .
توضیحات : این کتاب بخشى از تاریخ ابوجعفر طبری شمرده مىشود که پروفسور نولدکه آن را به آلمانى ترجمه کرده و با تعلیقات مفصل به چاپ رسیده است. در راس حکومت ساسانی شاه قرارداشت که دارای اختیارات کامل بود. نخستین مقام اداری پس از وی وزرگ فرمادار نام داشت که باید کشور را تحت نظارت شاه اداره میکرد. اداره کشور در زمانی که در سفر یا جنگ بود معمولا به نیابت از وی در اختیار وزیر اعظم یا وزرگ فرمادار بود. وی گاهی یه سرداری سپاه نیز گماشته میشد و در جنگها شرکت میکرد. مذاکرات سیاسی نیز از وظایف وزرگ فرمادار بود. از وزرای مشهور ساسانی میتوان ابرسام وزیر اردشیر و مهرنرسه وزیر یزدگرد اول و سورن پهلو وزیر وهرام پنجم را نام برد.
جامعه ایران در دوره ساسانی به صورت طبقاتی اداره می شد.در راس جامعه خاندان شاهی بود و پس از آن روحانیان (آسَروَن)، جنگاوران(ارتیشتاران)، دبیران، و سپس توده مردم. عضویت در یک طبقه موروثی بود اما در قوانین امکان انتقال ارتقای طبقاتی هم وجود داشت که بسیار نادر اتفاق می افتاد. برای ارتقای طبقه شخص باید هنر یا قابلیت ویژه ای از خود بروز می داد تا بتواند به طبقه مناسبش ارتقا پیدا کند. قانون چنین بود که وی باید هنرش را به شاه عرضه کند و پس از تایید موبدان و هیربدان به طبقه مورد نظر ارتقا یابد. هر طبقه خود به طبقاتی جزیی تر تقسیم می شد که البته ترتیب یا جزییات کامل آنها مشخص نیست.طبقه روحانیان شامل قاضیان (دادوران) مغان، موبدان، هیربدان، دستوَران، اندرزبدان (آموزگاران) می شد.این دسته ها هریک وظایف مجزایی داشتند.
دبیران نیز دسته هایی داشتند که برخی را امروز می شناسیم عبارتند از منشیان، محاسبان، نویسندگان احکام دادگاه ها، نویسندگان قراردادها، مورخان، پزشکان، منجمان. تفکیک بین طبقات در ایران به شدت مراعات می شد به طوری که اگر شاه در حالت مستی از یک خواننده می خواست با نوازنده از طبقه دیگر همنوایی کند وی باید عذر می خواست. حقوق مدنی در این دوره بر اساس اوستا و زند بود.