محمدرضا درویشی
توضیحات : کتاب سازشناسی ایرانی به معرفی و بررسی سازهای اصیل ایرانی از جمله تار، سنتور، دف و کمانچه می‌پردازد. سازهای نواحی ایران شامل دو بخش است:
بخش اول سازهای نواحی پارسی است که شامل انواع مختلف دایره و دف، انواع دهل و جره، انواع نقاره، تمبک محلی و غیره است. بخش دوم نیز شامل گزیده‌ای از سازهای نواحی سایر استان‌های کشور است که اکثرا دارای قدمت قابل توجهی هستند؛ به‌طوری‌که حتی تعدادی از آن‌ها جزء سازهای منسوخ شده به حساب می‌آیند.
علاوه بر این تقسیم بندی هر یک از این بخش‌ها از نظر سازشناسی در دسته‌های سازهای زهی زخمه‌ای و کمانی، سازهای بادی زبانه‌دار و بی‌زبانه و سازهای کوبه‌ای خودصدا و پوست‌صدا مرتب شده‌اند. در بخشی از کتاب سازشناسی ایرانی می‌خوانیم:
سنتور، سازی‌ست به شکل ذوزنقه متساوی‌الساقین و از سازهای زهی مضرابی (زخمه‌ای) مطلق است که در ساخت آن، چوب و فلز به کار می‌روند. این ساز را نشسته، در حالی که ضلع بزرگ‌تر آن به صورت افقی در مقابل نوازنده قرار دارد، با دو مضراب چوبی می‌نوازنده سنتور نیز مانند دیگر سازهای ملی و محلی در اندازه‌های مختلفی ساخته می‌شود. نوع سنتوری که در اینجا بررسی می‌شود، سنتور معمول و تثبیت شده نه خرک سل کوک است. اجزای اصلی این ساز عبارت‌اند از جعبه صوتی، خرک، گوشی و سیم‌گیر. برای ساخت سنتور از چوب‌های محکم مانند گردو، آزاد و فوفل استفاده می‌شود.