توضیحات : «زمان»ای که به شکلی آشنا و روزانه تجربه‌اش می‌کنیم و با آن سر و کار داریم، با «زبان»ای که پیوسته در ارتباط با دیگری یا هنگام اندیشیدن با خود به کارش می‌گیریم، شباهت‌هایی چشمگیر دارد. زبان و زمان به خاطر بخش‌بندیِ کمّی و واحدهای سنجش‌پذیر و پیاپی‌شان به هم شباهت دارند، و با تکرار سماجت‌آمیزشان در ذهن، هماهنگی رفتار من و دیگری را ممکن می‌سازند و شالوده‌ی نظم اجتماعی را تشکیل می‌دهند. این کتاب چند مقاله و سخنرانی و درس‌نوشت را در بر می‌گیرد که رابطه‌ی میان زمان، زبان و جنسیت-قدرت را بررسی می‌کند و به این پرسش می‌پردازد که شناسایی «من» از جهانِ آشنا و روزمره‌ی پیرامونش، و به دنبال آن خصلتهای درونی خودش، چگونه در درون قالبهای زبانی و زمانی پیکربندی می‌شود.